Pagina's

maandag 22 mei 2017

Wil - Jeroen Olyslaegers


Wil is het verhaal van  Wilfried Wils, politieman in Antwerpen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Op het eind van zijn leven kijkt hij terug naar die verwarrende periode waarin hij alles nog moest worden, dichter, echtgenoot, held of lafaard. Het is niet bepaald aangename, in de zin van vrolijke,  lectuur, daarvoor is de werkelijkheid die Olyslaegers beschrijft te cru. Dat wordt al duidelijk vanaf het eerste hoofdstuk, waarin Wils met zijn collega en toekomstige schoonbroer Lode opgevorderd wordt om zgn. arbeidsweigeraars - eufemisme voor 'joden' - te arresteren. Een niet zo fraaie bedoening, die mij helemaal terug catapulteerde naar een van de scènes uit het joods ghetto van Warschau in de film The pianist. Maar het is wel een prachtig portret van een jongeman gevangen tussen goed en kwaad en tegelijkertijd een indrukwekkende evocatie van het leven in een bezette stad. En dat serveert Olyslaegers in een taal die je echt in de ban houdt tot op de laatste bladzijden van de roman. Om kippenvel van te krijgen. 
Het vertelstandpunt van  deze roman  (oude, wat seniele, man kijkt terug en vertelt voor het nageslacht) brengt met zich mee dat je  alle andere personages ziet vanuit dat ene perspectief.  We zien hen vooral door hun daden, hun interactie met het hoofdpersonage. De enige expliciete diepgaande analyse is de  zelfanalyse van Wilfried Wils. En die is dubbel : scherp en cynisch soms en toch ook wat vergoelijkend, alsof Wils begrip vraagt voor zijn rol in de gebeurtenissen.   Bovendien zit er nog de filter op van een dementerende oude man, wiens herinneringen niet altijd stroken met de feiten.   Het is allemaal niet zo zwart-wit.    
Jeroen Olyslaegers won ondertussen met Wil de Fintro Literatuurprijs (van de vakjury én van de lezersjury). Een goede keuze, als je het mij vraagt. 

✭✭✭✭1/2

Geen opmerkingen:

Een reactie posten