Pagina's

zaterdag 18 maart 2017

Het verhaal van het verloren kind - Elena Ferrante

Vertaald door Marieke van Laake
Uitgegeven bij Wereldbibliotheek
584 blz.



Het heeft wat geduurd voor ze er eindelijk was, de Nederlandse vertaling van het vierde deel van de Napolitaanse romans van Elena Ferrante. Maar in november van 2016 was het dan toch zo ver. En die extra tijd kwam mij wel zo goed uit. Wie mijn vorige blogberichten 
(http://gal-altijdeenboek.blogspot.be/2015/10/de-geniale-vriendin-of-de-napolitaanse.html) over Ferrante gelezen heeft, herinnert zich misschien dat ik bij deel 3 mijn enthousiasme over deze reeks wat kwijt was. 
Even de draad weer opnemen: Lila en Elena zijn nu volwassen vrouwen. Elena/Lenù is haar achtergrond ontgroeid en is een schrijfster geworden met een zeker succes. Haar huwelijk met Pietro is op de klippen gelopen en zij keert uiteindelijk met haar twee jonge dochters naar Napels terug. Lila daarentegen heeft nooit een voet buiten Napels, buiten 'de wijk' gezet. Ze leeft er samen met haar partner Enzo en haar zoon, Gennaro/Rino. Ze zwaait er de plak, en het is niet zo duidelijk of ze buiten of boven de niet altijd even propere praktijken staat waarop Napels teert. Nog steeds is de verhouding tussen de vriendinnen er een van afstoten en aantrekken, van rivaliteit en van solidariteit. En in diezelfde sfeer worden ze ook allebei weer zwanger. Lenù krijgt een dochtertje, Imma. De vader is Nino, de minnaar voor wie ze haar man verlaten heeft, en ooit de minnaar van Lila. Enkele weken later wordt Tina geboren, dochtertje van Lila en Enzo. Ferrante neemt zoals altijd ruimschoots de tijd om het sentimentele leven van haar hoofdpersonages uit de doeken te doen. En op de achtergrond is de wereld in verandering, en niet altijd in de goede zin. Italië kreunt onder een golf van geweld, de Rode Brigades, de ontvoering van Aldo Moro, de maffiamoorden. In Napels wordt de camorra steeds driester en de vuisten van de mannen zitten er nog steeds even los. 

Misschien is het wel omdat dit vierde deel zich weer bijna volledig in Napels afspeelt, dat ik weer helemaal in het verhaal gezogen ben. In de sociale heksenketel van deze groezelige maar fascinerende stad, valt de vreemde vriendschap tussen de twee vrouwen als een puzzelstukje op zijn plaats. Heerlijke leeservaring ook als het einde van deze roman, dat ik hier niet ga verklappen, weer aansluit bij die prachtige poppenscène uit het eerste deel. 
En zo eindig ik toch nog met veel bewondering voor deze grootse reeks van Napolitaanse romans. 
Ik word trouwens een beetje boos, als ik weer eens lees dat De geniale vriendin gaat over 'een typische vrouwenvriendschap'. Neen, dit is een romanreeks over een vriendschap, over twee vrouwen, over Napels, over verlies, over identiteit, over relaties, over moderniteit, over tradities, over ... alles eigenlijk. Dat is een compliment en tegelijk ook een zwak punt. Want het is daardoor ook wel zeer uitvoerig geworden, er had misschien best wel wat geschrapt kunnen worden. Tenminste zo verklaar ik mijn tijdelijke leesinzinking tijdens deel 3. Uiteindelijk geef ik de hele reeks zowel als Het verhaal van het verloren kind graag 4 sterren. Goed voor meer dan 1700 blz. leesplezier.


woensdag 8 maart 2017

De wereld volgens Garp - John Irving

Uitgegeven bij Corgi Book
569 blz.


Wat een heerlijk boek om lezen was dit,  toen al die eerste keer in 1983 en nu weer, nadat het al die jaren had staan verkommeren op een van mijn boekenplanken. Ik herinnerde me vooral het leesplezier en dat het iets met worstelen en met persoonlijke tragedies te maken had. Verder bleken mijn herinneringen nogal aangetast door de filmversie.  Het is dan ook een plot die bijna niet na te vertellen is. Toch een schamele poging: Garp is een jonge schrijver die al worstelend door het leven gaat, zowel letterlijk als figuurlijk. Hij moet het opnemen tegen de reputatie van zijn moeder, bekende feministe tegen wil en dank; tegen zijn obsessieve angst dat er iets met zijn geliefden zal gebeuren; tegen zijn libido, die zijn diepste angsten doet uitkomen. Ook het schrijven gaat na het succes van zijn debuutroman niet vanzelf. Naarmate zijn leven zich vult met herinneringen, droogt de verbeelding op. Alleen op de worstelmat - eerst als student, later als coach - voelt hij zich in zijn element. 
Het boek is tegelijkertijd grappig, terwijl het soms over zeer tragische gebeurtenissen gaat. Of om uit de roman te citeren: In the world according to Garp, an evening could be hilarious and the next morning could be murderous.  
Die bizarre mix van het tragische en het komische weet ik nog steeds te appreciëren.   Ik weet nu al dat ik heel binnenkort van dezelfde auteur ook Bidden wij voor Owen Meany en De regels van het ciderhuis ga herlezen.