Vertaald door Nicolette Hoekmeijer
Uitgegeven bij Uitgeverij Marmer
392 blz.
Schitterende ruïnes kan niet anders zijn dan een liefdesroman tegen een betoverende Italiaanse achtergrond. Dat zie je al meteen aan de coverfoto met de pittoreske dorpjes van Cinque Terre in Ligurië. Een reden om aan dit boek te beginnen met heel veel goesting, en toch ook wat argwaan. Zal het niet te romantisch worden?
Eerst het verhaal. Dat brengt ons eerst naar Porto Vergogna, het fictieve zesde dorpje van Cinque Terre. In het voorjaar van 1962 ziet Pasquale Turso er een mooie Amerikaanse aanmeren. Het is Dee Moray, een jonge actrice die een bijrolletje vertolkt in de megaproductie Cleopatra. Omdat ze doodziek is, komt ze enkele dagen uitrusten in zijn onooglijke hotelletje. Haar geliefde zal haar daar komen halen. Of is er meer aan de hand? Pasquale trekt zich Dee's lot aan en trekt naar Rome om Michael Deane, de productie-assistent van Cleopatra die haar naar Porto Vergogna heeft gestuurd, ter verantwoording te roepen.
Vijftig jaar later staat hij in Hollywood, in het kantoor van diezelfde Deane, op zoek naar de vrouw die hij al die tijd niet is vergeten. Terwijl de auteur moeiteloos switcht tussen Hollywood nu en Porto Vergogna in 1962, komen we te weten wat er destijds gebeurd is. Het is een schrijfformule die mijn aanvankelijke argwaan nog wat aanwakkert. Al te dikwijls verbleekt de hedendaagse omkadering bij de kracht van het verhaal in het verleden. Maar dat is buiten Jess Walter gerekend. Alleen al om de kritische en soms hilarische blik op allerlei onfrisse Hollywoodpraktijken hebben de moderne hoofdstukken recht van bestaan. De manier waarop de machtige filmindustrie met mensen omgaat is trouwens een prachtige link met de eerste verhaallijn. Naar die vroegste verhaallijn gaat mijn voorkeur met stip uit, maar het moet gezegd, Jess Walter slaagt erin alle verhaallijnen, en het zijn er niet weinig, netjes en zelfs op originele wijze af te wikkelen.
Mooi zijn die momenten in het boek waar de personages zich bewust worden van het verstrijken van de tijd, de genadeloze tijd die onze levens en liefdes tot schitterende ruïnes herleidt. Niet voor niets kreeg het laatste hoofdstuk, dat ook Schitterende ruïnes heet, een motto van Milan Kundera mee: "Niets lijkt zo voor de hand liggend, zo tastbaar en concreet als het moment waarin we leven. En toch ontglipt het ons volkomen. Alle treurigheid van het bestaan ligt in dit gegeven besloten."
Tijdens het lezen evolueerde mijn waardering voor dit boek van 'niet slecht', over 'goed' tot 'een aanrader'.
★★★★
Geen opmerkingen:
Een reactie posten