Pagina's

zaterdag 27 december 2014

2014

Oei, laatste datum van publicatie :  5 september 2014. Ik heb wat in te halen. Niet dat ik ondertussen niet meer gelezen heb, maar ik ben niet meer aan schrijven toegekomen.  Nog net voor het nieuwe jaar inzet kijk ik terug op mijn leesjaar en probeer er de toppers en trends uit te halen. 
Zo zonder het na te kijken komt al meteen de eerste titel : I am Pilgrim van Terry Hayes.   Vijf sterren heb ik hem gegeven in mijn Goodreads-lijstje maar je vindt hem niet terug in mijn blog. Ook nu weer vind ik het moeilijk om iets over deze roman te zeggen zonder spoilers te gebruiken.  Het is een spionageroman uit het post-9/11-tijdperk.  Misschien moet je maar meteen  op Goodreads kijken. https://www.goodreads.com/book/show/14781675-i-am-pilgrim

En dan was er Een vrouw op 1000° (Hallgrimur Helgason). Ronduit een heerlijk boek, maar niet  iedereen was even gelukkig met mijn aanbeveling. Misschien was de humor te rauw?  Toch  blijf ik erbij: schitterend boek. Je vindt het terug in mijn verslagje van 25 mei.

Als je mijn leeskeuze onder de loep legt, blijk ik erg gefascineerd door oorlog. De Tweede Wereldoorlog was heel erg aanwezig in  Een vrouw op 1000° - Hallgrimur HelgasonDe verhalenvertelster - Jodi PicoultSergeant in de sneeuw - Mario Rigoni Stern,  Een speciaal soort voorzienigheid - Richard Yates en De gouden bril - Giorgio Bassani

Het menselijk lichaam - Paolo Giordano focust dan weer op de oorlog in Afghanistan. 

Afgaande op mijn blogpagina's van 2014 lijk ik aan de hype van de Eerste Wereldoorlog voorbij te zijn gegaan. Toch is dit maar schijn, want ik heb wel enkele verslagjes in de steigers staan. Ik las dit jaar De witte veer van John Boyne, De spiegelingen van Erwin Mortier en de Oorlogsdagboeken van Virginie Loveling.  Oorlog en terpentijn – Stefan Hertmans las ik al in 2013. 
Als ik nu nog een beetje  meer schrijfdiscipline aan de dag leg, kan ik binnenkort De Groote Oorlog in boeken deel 2 publiceren.  (In november 2010 maakte ik al een eerste leeslijstje rond de Groote Oorlog)  

In afwachting nodig ik jullie uit mij te volgen op Goodreads. Hier heb je alvast een kijk op mijn volledige leesactiviteit op dat medium. Misschien ook een commentaartje?



Ik wens jullie nog een gelukkig 2015 met veel boeiende leeservaringen en boekontmoetingen!


vrijdag 5 september 2014

World without End - Ken Follett

Uitgegeven bij Signet
1124 blz.

Op dit ogenblik loopt op 2BE de tv-reeks World without End, gebaseerd op de gelijknamige historische bestseller van Ken Follett. De reeks geeft net als het boek een schitterend beeld van Engeland in de 14de eeuw. 
Het verhaal begint bij vier kinderen, die na de zondagsmis aan de aandacht van de volwassenen ontsnappen en toevallige getuigen zijn van een bizarre moordpartij in de bossen rond Kingsbridge, een fictief stadje. Een van de overlevende ridders bezweert hen om met niemand te praten over wat ze gezien hebben. Het geheim achtervolgt hen hun hele leven lang.  Hun levens zijn de rode draad in deze historische roman. Samen zijn ze een mooie afspiegeling van het sociale leven uit de late middeleeuwen. 
De zachtmoedige Merthyn zal opgroeien tot een geniale meesterbouwer, die met zijn technisch inzicht vernieuwende oplossingen bedenkt. Zijn broer Ralph, van kindsbeen al geneigd tot wreedheid, schopt het tot ridder en landheer. Hij wordt zo de kwelduivel van Gwenda, dochter van arme sloebers en toch vastbesloten iets van haar leven te maken. En als laatste is er Caris, dochter van een rijke wolhandelaar van Kingsbridge, een onafhankelijke vrouw, wiens ambitie het is om mensen te genezen. Hun levens verlopen intens: voorspoed kan van de ene dag op de andere omslaan in tegenspoed. Hongersnood en pest zorgen ervoor dat niemand  zeker is van zijn bestaan.  Groot en klein, iedereen moet rekening houden met de grillen van wie boven hem staat: de koning, de baljuw, de bisschop, de prior ... Vooral de excessen en het machtsmisbruik van de kerkelijke hiërarchie komen uitgebreid aan bod. Als de historische werkelijkheid ook maar een tiende zo erg was als het hier wordt voorgesteld, dan begrijp je dat latere predikers als Luther en Calvijn een gewillig gehoor vonden. Stof genoeg dus voor een zeer spannende roman met een aantal  kleurrijke personages die tot de verbeelding spreken. Wat mij nog het meest heeft geboeid, was hoe rampen als de pest misschien wel het einde betekenden van het verlammende feodale systeem, dat alle vooruitgang tegenhield. Landbouwmethodes, sociale verhoudingen, religie, geneeskunde ... : alles lijkt in beweging te komen na de 14de eeuw, niet voor niets de waanzinnige eeuw genoemd*.
Het is zeker geen literair werk.  Daarvoor gebruikt Follett net iets te veel het wapen van de herhaling - hoewel daar in een turf van meer dan 1000 bladzijden wel iets voor te zeggen valt. De aandachtige lezer zal ook vele plotwendingen zien aankomen, maar ze worden wel allemaal netjes en logisch afgewikkeld. En misschien heeft Follett sommige personages en scènes wel erg naar de hand gezet van hedendaagse inzichten en smaken. Want het blijft natuurlijk fictie, waarin historische accuraatheid al eens moet wijken voor de wetten van fictie en entertainment. 
Toch ben ik geneigd dit boek een hoge rating toe te kennen.  Want in deze blog wil ik vooral verslag doen van mijn leeservaringen. En dan wint leesplezier het wel eens van literaire criteria. 

★★★★☆

World without End (in de Nederlandse vertaling Brug naar de Hemel) vormt een tweeluik met Pillars of the Earth (Pilaren van de aarde of De kathedraal) van Ken Follett. Wie dat eerste boek (uit 1989) ooit las, herinnert zich nog wel de personages Jack Builder en prior Philip, die hun leven wijdden aan hun grote droom: een kathedraal bouwen voor Kingsbridge. World without End is een soort vervolg, in die zin dat het verhaal de draad weer opneemt in datzelfde Kingsbridge zo'n honderdvijftig jaar later. 


De waanzinnige veertiende eeuw (originele titel: A Distant Mirror) is een boek van de Amerikaanse historica Barbara Tuchman uit 1978 dat verhaalt over het veertiende-eeuwse Europa.

vrijdag 8 augustus 2014

Radetskymars van Joseph Roth


Soms kom je via een tip op het spoor van een boek dat anders gegarandeerd onder je radar zou gebleven zijn.  Radetskymars van Joseph Roth is er zo een. 

Het was geen liefde op het eerste gezicht. Ik heb mij lang afgevraagd waaraan Roth zijn faam als klassieker te danken had. Tot ik merkte dat ik bijna zonder het te merken meegezogen werd in het universum van de von Trotta's, een adellijke familie wiens neergang beschreven wordt over drie generaties. De roman begint bij de slag van Solferino in 1859, als kapitein von Trotta de kogel opvangt die eigenlijk voor zijn keizer Franz Jozef I bedoeld was. De troonopvolger van Franz Jozef is minder fortuinlijk: hij kan de kogel van Gavrilo Prinzip in Sarajevo niet ontwijken. De eerste Wereldoorlog staat voor de deur en daarmee ook het einde van de Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie. Ook met de von Trotta's gaat het bergaf. Drank, gokken, vrouwen maken een einde aan de legercarrière van de kleinzoon van de grote von Trotta. 

Het is Roth's stijl die ervoor zorgt dat het boek een onvergetelijk beeld nalaat van een wereld die niet meer is, een geordende wereld met waarden als eergevoel en discipline en een vormelijkheid die voor altijd verdwenen zijn. Ik kan die stijl moeilijk beschrijven: enerzijds is het een trage, beschrijvende stijl, die stilstaat bij kleine details. Anderzijds kan je een roman die drie generaties laat passeren in amper iets meer dan 300 blz, bezwaarlijk traag noemen.  Radetzkymars lijkt wel geschreven met het oog van de journalist en de pen van de dichter, of is het net omgekeerd? 

Moeilijk om dit boek echt aan te raden. Ik zou zeggen, probeer het en je ziet zelf wel of het iets voor jou is. 

★★★☆☆




donderdag 17 juli 2014

Zomerlijstje 2014

Voor wie nog op zoek is naar een goed boek voor in de vakantiekoffer of de luie hangmat ergens op Balconia of Hintergarten ...



Met stip op nummer 1 staat dit jaar Een vrouw op 1000° van Hallgrímur Helgason, een waardig alternatief voor De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween* van Jonas Jonasson (ook nog steeds de moeite waard om te vermelden).  Voor liefhebbers van een sterk verhaal met een zwak voor personages met een hoek af.  


De waarheid over de zaak Harry Québert* van  Joël Dicker, een verrassende misdaadroman en tegelijk zoveel meer.  


In de afdeling spanning valt nog meer moois te beleven. Liefhebbers van het genre zullen zeker genieten van I am Pilgrim*van Terry Hayes of van de Q-reeks van Jussi Adler-Olsen*De vrouw in de kooi - De fazantenmoordenaars -  De noodkreet in de fles - Dossier 64 - Het Marco-effect 

Heel intrigerend vond ik ook Taboe van Ferdinand von Schirach.


Laat je ook inpakken door het knotsgekke verhaal van Waar is Bernadette? van Maria Semple.

En geniet van de poëtische novelle Zijde van Alessandro Baricco of van het magische De filmvertelster*van Hernán Rivera Letelier.

Of duik onder in de woelige na-oorlogsgeschiedenis van Spanje met De vijand van mijn vadervan Almudena Grandes.

En om af te sluiten denk ik dat de literaire thriller (meer literair dan thriller) Het voorseizoen* van David Pefko ook niet misstaat bij je vakantie-outfit.

Over al deze romans vind je meer informatie op mijn Goodreads-pagina https://www.goodreads.com/review/list/12053178?shelf=read
Van de  boeken met een * vind je ook een volledigere bespreking in het archief van deze blog. 

Haast je naar de bib voor sluitingstijd en hopelijk hebben jullie ook boeiende tips voor mij!














woensdag 25 juni 2014

De gouden bril - Giorgio Bassani

Vertaald door Tineke van Dijk
Uitgegeven bij Meulenhoff Amsterdam
127 blz.

Giorgio Bassani. Nooit van gehoord, denk je misschien. Maar als ik zeg De tuin van de familie van de Finzi-Contini's gaat er wellicht een belletje rinkelen.  Van deze novelle maakte Vittorio de Sica een schitterende film.  Samen met De gouden bril maakt de novelle deel uit van Bassani's grote roman over Ferrara, een kroniek verteld door een jonge joodse student ten tijde van het opkomende fascisme en de eerste rassenwetten tot de na-oorlogse jaren, de jaren van de stilzwijgende schaamte
In De gouden bril focust Bassani op dr Fadigati, een gerenommeerde arts met een solitaire levenswandel. De Ferrarezen lopen hoog met hem op en ook al vermoedt iedereen veel, het wordt allemaal getolereerd, tot Bassani de grootste zonde van allemaal begaat en alle discretie afwerpt in een affaire met een veel jongere, arrogante student. Fadigati is ook joods, en  dat was voorheen nauwelijks een probleem in Ferrara, een stadje met een bloeiende joodse gemeenschap. Maar we schrijven 1936 en de bourgeoisie is al helemaal geïnfecteerd met het haat-discours van de fascistische partij. 
Fadigati zal dus onvermijdelijk ten onder gaan.  Een jonge joodse student Bruno Latges, het literaire alter ego van Bassani in deze stadskroniek, ziet het allemaal vanop enige afstand aan.  Je voelt de ethische spanning zinderen doorheen de novelle.
Eerder had ik het volledige werk Het verhaal van Ferrara al eens in mijn handen, maar ik liet me toen afschrikken door zijn meer dan 700 pagina's. Ooit, dat beloof ik mezelf, zal ik het helemaal uitlezen. Ik weet nu wat ik mag verwachten: geen spektakelproza, geen pamflettaire discussies, maar een bedrieglijk kabbelend verhaal dat onder je huid kruipt.  Een ontdekking. 
 

 Het verhaal van Ferrara: Verzameld werk
 
Wie graag meer leest over Bassani en zijn band met Ferrara geef ik graag deze link mee. http://www.gieroscope.nl/wp-content/uploads/Ferrara-Bassani.pdf

maandag 23 juni 2014

De waarheid over de zaak Harry Quebert - Joël Dicker



Vertaald door Manik Sarkar
Uitgegeven bij de Bezige Bij
632 blz.

Lang geleden dat een Franstalige auteur mijn pad kruiste. Het was zeker geen onaangename ontmoeting!
In New-York gaat de jonge successchrijver Marcus Goldman door een schrijvershel. Na het succes van zijn debuutroman is hij in een rollercoaster van feestjes en glamour terechtgekomen. Maar hij krijgt geen letter meer op papier. Zijn uitgever dreigt ermee zijn peperdure contract op te zeggen. Hij zoekt soelaas bij zijn vroegere mentor en vriend, professor Harry Quebert. De timing is  ongelukkig: in de tuin van Harry Quebert worden de stoffelijke resten gevonden van een vijftienjarig meisje, dat ongeveer dertig jaar eerder op mysterieuze wijze verdwenen was. Alle sporen leiden naar Harry.
Marcus bijt zich vast in de zaak, vastbesloten de onschuld van zijn (enige) vriend te bewijzen. 
En als je dat zo leest, zou je kunnen denken dat dit de zoveelste misdaadroman is. Dat is het ook, en nog niet eens een slechte. De plot blijft overtuigen tot op het einde. Misschien is de rol die Marcus mag spelen bij het onderzoek geen reële afspiegeling van het echte politiewerk, maar dat valt in het niets vergeleken bij de vele verrassende wendingen  die  Joël Dicker op de lezer afvuurt. 
De waarheid over de zaak Harry Quebert is evengoed het verhaal van de schrijver die worstelt met zijn ambitie en succes, en die zoekt naar zijn echte roeping. Het is een verhaal van liefde en vriendschap en trouw, en een prachtige schets van een van die kleine stadjes in een landelijk Amerika.

Het boek won enkele literaire prijzen en kreeg zeer goede kritieken. Het Parool noemde het 'een ouderwets leesavontuur' en die omschrijving beviel me wel. Het boek scoort hoog op mijn schaal van leeservaring: het heeft een perfect leesritme. Niet te traag, niet te snel. Gewoon lekker lezen. Heerlijk was dat.  Maak alvast maar wat plaats in je vakantiekoffer!

★★★★☆

zondag 25 mei 2014

Een vrouw op 1000° - Hallgrimur Helgason

 
Vertaald door Marcel Otten
Uitgegeven bij De Arbeiderspers
541 blz.

Wat een heerlijk boek! 
Het boek vertelt de avontuurlijke en hoogst ongewone levensloop van Here, een tachtigjarige vrouw met kanker, die van op haar ziekbed in een duffe garage haar eigen crematie organiseert. Haar laptop en een oude granaat uit de wereldoorlog zijn haar dierbaarste bezittingen. Terwijl ze wacht tot de oven de nodige 1000° bereikt heeft, kijkt ze terug op haar bewogen leven in een woelig tijdperk. Here's leven komt in een stroomversnelling terecht als de Tweede wereldoorlog uitbreekt. Haar vader moet zowat de enige man in IJsland zijn die zich als nazi-soldaat aanmeldt en dat geeft de nodige complicaties. Here zelf raakt haar ouders kwijt in Hamburg en zal de hele oorlog  alleen moeten   trachten te overleven. Het noodlot brengt haar overal, van in Duitsland tot in Rusland en Polen, en later ook Parijs en Argentinië. In dat opzicht lijkt het een beetje op De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween, omdat het ook de avonturen van een individu verweeft in de grote Europese geschiedenis. Ze doet dat met verve en panache, en vooral met veel cynisme en zelfspot. Het verhaal schiet alle kanten uit, zowel geografisch als in de tijd en de hele tijd voel je dat ze het belangrijkste voor zich uitschuift. Here mag dan al een grote mond opzetten tegen om het even wie, maar haar grootste verlies kan ze nauwelijks onder ogen zien. En ook al heb je als lezer dat einde al van ver voelen aankomen, het blijft toch een indrukwekkend verhaal. 

Ik heb van dit boek genoten, in het begin omwille van het sterke verhaal, en van de humor, vooral van het scherpe kantje ervan. Naarmate je verder in het boek vordert, krijgt het ook meer diepgang. Achter de buitenissige Here zit een gekwetste vrouw wiens verhaal je op vele manieren kunt lezen. Het  is  geschreven in een zeer barokke stijl, die ik nog het beste kan vergelijken met de stijl van Tom Lanoye in Sprakeloos.  Ik kan me dus goed indenken dat sommigen daarop afknappen. 
Een vrouw op 1000° is fictie met een hoog waarheidsgehalte, waarin waarheid niet moet verward worden met facts. Dat het verhaal geïnspireerd is door de biografie van de kleindochter van de eerste IJslandse president is voor mij dan ook bijzaak. Here's verhaal is universeel als je door de verpakking kijkt. 
Boeiende kennismaking ook met facetten van de cultuur en de geschiedenis van IJsland, dat uiterste stukje Europa dat we nauwelijks kennen.
Wie houdt van een sterk verhaal en een zwak heeft voor personages met een hoek af zal in dit boek zeker zijn gading vinden.

★★1/2

donderdag 1 mei 2014

De avonturen van het geniale bommenmeisje - Jonas Jonasson

Vertaald door Corry van Bree
Uitgegeven bij Signatuur
349 blz.

Zuid-Afrika. Dankzij haar rekentalenten en een verkeersongeluk slaagt Nombeko erin haar 'carrière' als latrinemeisje in te ruilen voor een job als schoonmaakster in een nucleair laboratorium. 
In Zweden krijgt een man met een obsessieve haat tegen het koningshuis een tweeling. Hij noemt hen Holger en Holger.  Voor de burgerlijke stand is er maar één Holger. 
Via ondermeer een alcoholverslaafde ingenieur, een kist antilopenvlees, een Chinese tolk en een boventallige bom weeft Jonasson hun levens dooreen. Het resultaat is een moderne schelmenroman die de lezer van het ene avontuur naar het andere stuurt.  De Zweedse koning en de presidenten van Zuid-Afrika en China en hun ministers zijn hun medespelers. Het doet allemaal heel erg denken aan de vorige roman van Jonasson, De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween.   
De auteur moet gedacht hebben dat hij dat succes nog eens kon overdoen. Weer een hoofdpersonage dat zich uit het niets opwerkt tot (bommen)expert en zo met de groten der aarde onderhandelt na een reeks van Baron von Münchhausen-achtige avonturen. Maar ik vond er niets meer aan. Kritische lezers zijn dus gewaarschuwd: het origineel is beter dan de doorslag!

★★☆☆☆

maandag 21 april 2014

Sergeant in de sneeuw - Mario Rigoni Stern

Vertaald uit het Italiaans door Asker Pelgrom
Uitgegeven bij De Arbeiderspers
123 blz.



Sergeant in de sneeuw is een autobiografisch relaas van wat in de Italiaanse geschiedenis bekendstaat als 'de  aftocht'. Tijdens de Tweede Wereldoorlog had Italië tienduizenden manschappen ingezet in de strijd tegen Rusland. In de winter van 1942-43 begint het fout te lopen en de Italianen zijn gedwongen de aftocht te blazen.  Onder hen Mario Rigoni Stern, die in de meest barre omstandigheden zijn peloton alpenjagers terug thuis probeert te krijgen, duizenden kilometers te voet over de Russische steppe, in temperaturen van veertig graden onder nul. Honger, bevriezing, uitputting en de laatste gevechten met de Russische vijand maken dat velen van hen het thuisland niet meer halen. 

Rigoni schrijft zijn wedervaren op tijdens zijn verblijf in het Duitse(1) krijgsgevangenenkamp in 1944. Net als voor zijn tijdgenoot Primo Levi is schrijven voor hem een manier om te overleven. 
In 1953 wordt het boek voor het eerst gepubliceerd en voor Rigoni is dit het begin van zijn literaire carrière. 




‘Nog altijd heb ik in mijn neus de geur van smeerolie op een gloeiend hete mitrailleur. Nog altijd heb ik in mijn oren en zelfs binnen in mijn brein het geluid van de sneeuw die knarste onder mijn schoenen, het niezen en hoesten van de Russische wachten en het geluid van het droge gras op de oevers van de Don, dat door de wind gegeseld werd. Nog altijd heb ik in mijn ogen de sterren van Cassiopeia, die zich iedere nacht boven mij uitspanden en de steunbalken van het schuilhol die ik iedere dag boven mijn hoofd had. Als ik eraan terugdenk beleef ik weer dezelfde angst als op die januariochtend toen voor het eerst een katjoesja haar tweeënzeventig raketten over ons uitstortte.’ 
Zo begint het eerste deel van Sergeant in de sneeuw, kabbelend en rustig met toch al van bij de eerste zinnen de dreiging van wat komen zal. Je krijgt een beeld van het leven in de loopgraven aan de Don. Verveling, luizen, prikkeldraadversperringen, het niemandsland, het soldatenleven, de schermutselingen met de Russen, die zich even verderop in dezelfde omstandigheden bevinden. Het doet wel wat denken aan beschrijvingen van de loopgravenoorlog van 1914-1918. De nadruk ligt vooral op de onderlinge camaraderie, de verhouding tussen superieuren en gewone soldaten en op het nostalgische verlangen naar het leven thuis in Italië. Tot de hel losbarst en ze de relatieve rust van hun schuilplaats aan de Don moeten achterlaten.  
In deel 2 volgt de beschrijving van de  ijskoude tocht dwars door Rusland, en die is ronduit hallucinant. De bijtende wind, de snijdende kou, de honger, de doodgevroren soldaten langs de weg, het wordt allemaal beschreven zonder veel ophef. Geen sensatie, geen ten top gedreven horror.  Maar de onderkoelde stijl heeft wel het nodige effect. Toch was ik nog het meest onder de indruk van de totale afwezigheid van haatgevoelens in dit boek. Die hele helse weg moeten de terugtrekkende soldaten onderdak zoeken bij de plaatselijke boerenbevolking. Telkens gedragen de militairen zich correct en zonder wreedheid. Je voelt dat er geen krijgshaftige ideologie achter zit. Geen oorlogsretoriek, geen heroïsche ambities. En dat is heus niet alleen omdat ze nu eenmaal aan het afdruipen zijn. Het is slechts de voortzetting van de sfeer die al van bij het begin heerste in de Italiaanse rangen. Een beetje te vergelijken met de sfeer uit de film Mediterraneo(2). En het lijkt wel alsof ook de Russische bevolking eerder medelijden voelt dan wat anders voor deze haveloze bende, die dag na dag in eindeloze rijen door hun dorpen voorbijtrekt.  De scène waarin Rigoni en zijn mannen plots binnenvalt in een dorpshuisje en daar een familie aan tafel aantreft samen met Russische gewapende militairen, is daar een sprekend voorbeeld van. De Italianen worden mee uitgenodigd aan tafel en de avond verloopt bijna vredig. Lichtpuntjes van menselijkheid die onvergetelijk zijn. Daarvoor alleen zou je dit boek moeten lezen. 
★★★★☆


(1) In 1943 begon Italië onderhandelingen met de geallieerden. Mussolini werd afgezet, maar kwam later aan het hoofd van de Republiek van Salo te staan. Italie vocht nu aan beide kanten van de oorlog. Militairen als Mario Rigoni Stern, die niet wilden vechten voor die door de Duitsers gecontroleerde marionettenrepubliek, werden naar Duitsland afgevoerd.

(2) Mediterraneo is een Italiaanse film die in 1991 de Oscar won voor Beste Buitenlandse Film. De film speelt zich af tijdens deTweede Wereldoorlog en gaat over een groep Italiaanse soldaten die stranden op een Grieks eiland en hier na de oorlog worden achtergelaten. Ze vinden elk hun eigen plekje op het eiland en besluiten dat gestrand zijn nog niet eens zo slecht hoeft te zijn.

zaterdag 19 april 2014

Het spel der tronen (Het Lied van IJs en Vuur #1) - George R.R. Martin


Vertaald door Renée Vink
Uitgegeven bij Luitingh-Sijthoff
767 blz.


Dat Game of Thrones een hype is, is op zijn minst een understatement. Ik word dan altijd wat nieuwsgierig. What's all the fuss about? Op zoek dus naar het eerste boek van George R.R. Martin, het eerste uit een lange reeks. Dat ik daarmee hopeloos achterloop bij wat op dit ogenblik al op het scherm te zien is, besef ik maar al te goed. Voor wie er nog iets aan heeft, wil ik toch mijn leeservaringen delen.
De lectuur wou niet meteen vlotten. Vooral de eerste hoofdstukken kreunen onder het gewicht van namen en titels en bloedlijnen. Je kan het nog het beste vergelijken met de ingewikkelde dynastieke toestanden uit de Rozenoorlogen. Bij nader toezien zijn er wel meer gelijkenissen. Net als in Philippa Gregory's populaire fictiereeks The Cousins' War (met oa The White Queen), heeft Game of Thrones een typische avonturenplot. Het is een bijna archetypisch verhaal van verraad en trouw, van opoffering en wreedheid, van helden en slechteriken en buitenbeentjes.  Daar ligt volgens mij ook de verklaring voor het succes van dit soort proza en zijn spin-offs. Mensen willen graag een sterk verhaal te horen krijgen. En het moet gezegd, als je over de vele namen en details heen kan lezen, word je door het verhaal meegezogen. 
Veel  recensenten struikelen over het gebrek aan diepgang bij de personages. Dat heeft mij minder gestoord. Dit is een avonturenroman, en dan ben ik best met tevreden met kleurrijke personages. Ik kan zo zien dat ze een tv-reeks kunnen dragen. 
Minder overtuigd was ik van het fantasy-aspect van deze roman. De vele verwijzingen naar bovennatuurlijke wezens als schrikhonden, weirbomen, de Anderen vond ik zelf maar een flauw afkooksel van The Lord of the Rings.  Als die verwijzingen ook nog eens te letterlijk worden opgevoerd, zoals de drakenjongen aan de borst van de laatste telg van het huis der Draken, kon ik alleen maar de wenkbrauwen fronsen. 

Daarmee is voor mij dan ook alles gezegd. Mijn nieuwsgierigheid is bevredigd, ik heb het boek best graag gelezen, maar een verslaving zal Game of Thrones voor mij zeker nooit worden. 

★★1/2☆☆


dinsdag 1 april 2014

Het voorseizoen - David Pefko




Uitgegeven bij Prometheus Amsterdam
415 blz.

In 2012 won David Pefko met deze roman de Gouden Boekenuil en in 2013 volgde de Inktaap. Het boek zou ook  "een werkelijk literaire thriller" zijn. Dat wou ik wel eens uitzoeken.
Het werd een gemengde leeservaring. 
De roman draait rond Steve Mellors, een kale, wat zwaarlijvige politierechercheur, die na zijn scheiding steeds verder afglijdt in een troosteloos bestaan van alcohol en porno. Net als Travis uit Taxi Driver raakt hij in de ban van een prostituee, die hij ten allen koste wil redden. Naarmate de plot zich verder afwikkelt, zie je Mellors  de ene tragische beslissing na de andere nemen. Ik heb, denk ik, zelden een hoofdpersonage ontmoet dat werkelijk alles heeft om je te doen afhaken. En toch heb ik dit boek in een ruk uitgelezen. Was dit dan de aangekondigde "werkelijk literaire" thriller? Literair zeker, maar het is niet omdat een roman zich in het politiemilieu afspeelt, dat het een thriller is. 
Zoals gezegd een leeservaring met haakjes: er zijn nu eenmaal boeken die je zo uitleest, maar waarvan je achteraf maar moeilijk zegt dat je ze graag gelezen hebt. Het voorseizoen is er zo een. Liefhebbers van een wat morsige setting zullen het boek zeker appreciëren.


★★★★☆

dinsdag 4 maart 2014

Het menselijk lichaam - Paolo Giordano


Vertaald door Mieke Geuzebroek en Pietha de Voogd
Uitgegeven bij de Bezige Bij
350 blz.

Na De eenzaamheid van de priemgetallen kiest Giordano voor een heel andere setting voor zijn tweede roman. Het menselijk lichaam speelt zich voornamelijk af in Afghanistan, waar een groep jonge militairen deel uitmaakt van de internationale troepenmacht, die het land moet beschermen tegen de Taliban. 
De vijand zit overal.  Hij zit verscholen in de grotten van het gebergte, in de dorpen die nochtans ‘gezuiverd’ waren van vijandelijke elementen, maar evengoed is hij aanwezig op de legerbasis. In het zand dat overal is, de verveling en de eenzaamheid, en de irritaties die conflicten worden. In hun lichamen, die het laten afweten in dit woestijnklimaat, hun afschilferende  huid, niet aflatende jeuk, de voedselvergiftigingen en diarree, de koorts en slapeloosheid. En niet te vergeten, de vijand die ze meegebracht hebben van thuis. Want de meesten van hen zijn naar Afghanistan gekomen met een rugzak vol.  Onverwerkte trauma’s, problemen die blijven  nazinderen, ambities en frustraties. Doe daarbij nog twee legerclichés, de macho-pestkop en een modelslachtoffer, dan liggen alle ingrediënten voor een explosief cocktail zo voor het rapen.
Zo moeten ze aan hun militaire missie beginnen. Uiteraard loopt het fout. In de rugzak van  diegenen die terugkeren, zit nu ook de vraag van schuld en verantwoordelijkheid.  
Giordano toont zich een scherp observator met veel mensenkennis. Je ziet  de pijn van het militaire bestaan zo voor je. Echt meevoelen doe je niet, maar dat hoeft bij deze roman niet eens een nadeel te zijn.
 
★★★★☆

zaterdag 1 maart 2014

Tirza - Arnon Grunberg


Uitgegeven bij Nijgh & Van Ditmar
430 blz.


Tirza is Jörgen Hofmeester’s jongste dochter. Zijn oogappel en zijn alles. Letterlijk dan, want al het andere is hij kwijtgespeeld. Zijn vrouw, die er plots vandoor ging. Zijn oudste dochter die naar Frankrijk getrokken is. Zijn job bij de uitgeverij, waar hij van de ene dag op de andere boventallig, zeg maar overbodig, geworden is. Zijn  zorgvuldig gespaarde maar minder zorgvuldig belegde miljoen, in rook opgegaan.
Tirza’s afstudeerfeestje, door Hofmeester zo tot in de puntjes voorbereid, wordt  een kantelmoment in de roman en in Hofmeesters leven. Want  sushihapjes maken kan je leren. Geen cursus heeft hem echter voorbereid op de plotse terugkeer van de echtgenote en de ontmoeting met Tirza’s vriend, de Marokkaanse Choukri die als twee druppels water op  Mohammed Atta lijkt.
De gebeurtenissen gaan met Hofmeester op de loop en het verhaal neemt meer dan een onverwachte wending. Hier ontwikkelt de roman zich tot een echte pageturner. Je moet het Grunberg aangeven, de roman leest als een trein. En de machteloosheid van iemand die alleen nog de liefde van zijn dochter heeft en die ook nog dreigt/meent te verliezen komt zeer sterk binnen. Prachtig zijn ook de scènes in Namibië, waar Hofmeester op zoek gaat naar zijn dochter en haar vriend. Ik heb de filmversie nog niet gezien, maar je ziet zo de filmische mogelijkheden.
Toch had ik een dubbel gevoel bij dit boek. Ik miste iets van de scherpte van de jongere Grunberg. Dat zalige cynisme is nu vervangen door een mij iets te geconstrueerd levensbeeld. Alsof alleen de duistere kant  is overgebleven, zonder het tegengewicht van de humor.  
Misschien dat ik de roman ooit nog een keer herlees, als ik er de moed voor heb. Want ook dit is Grunberg, je ziet de kracht van het boek, maar echt genieten van de lectuur doe je niet.

★★★1/2

donderdag 27 februari 2014

Een speciaal soort voorzienigheid - Richard Yates

Vertaald door Marijke Emeis
Uitgegeven bij Arbeiderspers
363 blz. 

Een roman van Yates lezen is voor mij altijd een dubbele ervaring.  Enerzijds zijn er die typische personages, waar je als lezer wel wat moeite mee hebt. Ze nemen steeds de verkeerde beslissingen, maken er een zootje van en ze leren nooit uit hun fouten. Je zou ze in het echte leven eens flink willen dooreenschudden. Maar ondanks die irritatie blijf je doorlezen. Je begrijpt zelf niet goed waarom. De plot is meestal allesbehalve meeslepend en toch, bij elk nieuw hoofdstuk merk je dat het verhaal steeds dieper bij je naar binnen gaat kruipen. Dat was zo bij Revolutionary Road en Veertien soorten eenzaamheid, en bij Een speciaal soort voorzienigheid is dit niet anders.
De roman vertelt het verhaal van Bobby Prentice en zijn moeder Alice. 
Bobby wordt als achttienjarige opgeroepen om het einde van Wereldoorlog II te beslechten in Europa. Hij komt als onervaren groentje terecht in het Ardennenoffensief en wordt er meteen ziek. En hoezeer hij ook zijn best blijft doen, een heldenrol zit er voor hem niet in. Terwijl rondom hem de grote oorlog woedt, levert hij vooral strijd tegen zichzelf.   
Bobby's verhaal wordt telkens onderbroken door een stukje uit het leven van zijn moeder Alice. Alice is een kunstenares, die blijft hopen op de grote doorbraak maar er in het dagelijkse leven niet zo veel van bakt. Haar gefnuikte ambitie weegt zwaar door op het leven van haar zoon.  Haar laatste brief naar Bobby na de demobilisatie doet vermoeden dat de jongeman zijn zwaarste veldslag nog moet leveren. Het einde komt dan ook onverwacht. En dubbel, zoals altijd bij Yates. 
★★★★☆

 

zaterdag 15 februari 2014

De filmvertelster - Hernán Rivera Letelier

Vertaald door M. Vanderzee
Uitgegeven bij Signatuur
98 p 

"We zijn van dezelfde stof gemaakt als dromen, we zijn van dezelfde stof gemaakt als films."

Een aangename ontdekking! De filmvertelster is een novelle die zich afspeelt in de mijnwerkerskampen van  de Chileense salpetermijnen. Het is het verhaal van de jonge Maria Margarita die opgroeit in een arm gezin. In het kampdorp is niet veel vertier, maar er is wel een bioscoop. Er is echter niet genoeg geld voor  bioscoopkaartjes voor het hele gezin, dus wordt Maria eropuit gestuurd want zij kan als geen ander films navertellen. Ze wordt een plaatselijke beroemdheid en het hele dorp geniet mee van haar talent. Tot ze bij iemand aan huis wordt uitgenodigd. Op dat ogenblik keert het lot voor haar en haar familie.
In het begin ligt de nadruk vooral op de fascinatie die het witte doek uitoefent op het meisje.  De film maakt haar leven uniek. Ze leeft in een droomwereld, een welkome ontsnapping aan het stoffige en armoedige bestaan in de mijnwerkersgemeenschap. Geleidelijk aan krijgen die omstandigheden meer greep op de novelle en op het leven van Maria. Pretentieloos verhaal wat weet te charmeren.

★★★★☆



maandag 6 januari 2014

De verhalenvertelster - Jodi Picoult



Vertaald door Davida van Dijke
Uitgegeven bij The House of Books
blz. 510



Nog maar eens een verhaal over de Tweede Wereldoorlog. Vreemd genoeg kom ik bij mijn keuze van romans hier telkens terug, hoewel het onderwerp mij soms - letterlijk - nachtmerries bezorgt. De aantrekkingskracht van horror? Ik mag hopen van niet.
In De verhalenvertelster weeft Picoult handig verschillende verhalenniveaus door elkaar. Het eerste hoofdpersonage is Sage, een jonge Amerikaanse die na de dood van haar moeder in een therapiegroep zit. Zo leert ze Josef Weber kennen, een sympathieke oude man van 90. In het eenzame leven van Sage lijkt hij zowat de enige met wie Sage vriendschap kan sluiten. Tot hij haar op een dag een foto toont van zichzelf als jonge SS-officier. Hij vertelt haar dat hij wil sterven en vraagt daarbij Sage's actieve hulp. Sage, wiens grootmoeder Minka een overlevende is van de Holocaust, wil er niets mee te maken hebben. Uiteindelijk neemt ze contact op met de politie en komt zo terecht bij Leo Stein, nazi-jager bij de cel Mensenrechten en Bijzondere Gerechtelijke vervolgingen. En daarmee zijn de hoofdspelers gekend. De roman schakelt vlotjes tussen Sage, Josef, Minka en Leo.
Tussen deze hoofdstukken zitten dan nog eens stukjes uit een manuscript van Minka. Haar personage Ania leeft in barre tijden waar een hele dorpsgemeenschap geterroriseerd wordt door een mensenetend monster. Een bloedstollende horrorstory die op een aannemelijke manier verwijst naar het kernverhaal.
Je ziet het zo, de liefhebber van een sterk verhaal komt hier zeker aan zijn trekken. De hoofdstukken vanuit het daderperspectief vind ik een frisse invalshoek.  Het is zeker geen literaire hoogvlieger, maar toch is deze roman de moeite waard, ook voor wie al menig Holocaustboek achter de kiezen heeft. Dat de interactie tussen Sage en Leo duidelijk de handtekening draagt van een bestsellerauteur is dan weer een euvel waaraan wel meer boeken in dit genre lijden. En dat is wel jammer, want Sage is verder zeker geen cliché-personage. 
Van Picoult las ik vroeger al De kleine getuige. De verhalenvertelster is voor mij duidelijk een niveau hoger.

★★★☆☆