Pagina's

woensdag 8 mei 2013

La Superba – Ilja Leonard Pfeijffer


Uitgegeven bij De Arbeiderspers  
360 blz.


La Superba. De bijnaam van de Italiaanse havenstad Genua en meteen ook de titel van de nieuwste roman van Ilja Leonard Pfeijffer.  La Superba is dan ook een soort liefdesverklaring van de schrijver aan de stad waar hij nu al een tijdje woont. Een liefdesverklaring met de nodige weerhaakjes, want Genua is geen makkelijke minnares. A Zena a prende ma non a rende, is een oud spreekwoord. Genua neemt maar geeft niets terug.
De roman speelt zich dan ook hoofdzakelijk af in de onderbuik van Genua, de morsige steegjes van de havenwijk, waar toeristen zich zelden wagen, al zeker niet na zonsondergang.  Tussen kunstenaars, travestieten, Afrikaanse handelaars, illegalen en hoertjes zoekt Ilja Leonardo zich een plaats onder de zon. Terwijl hij hard zijn best doet om  erbij te horen, raakt hij geobsedeerd door ‘het mooiste meisje van Genua’. Dat levert een aantal expliciet pikante avonturen op, door Pfeijffer in de hem eigen stijl zeer plastisch in beeld gebracht.
Toch is het vooral het immigratie-thema dat mij van deze roman zal bijblijven. Zijn eigen positie van luxe-immigrant staat in schril contrast met die van arme sloebers zoals de rozenverkoper Djibi.  Het relaas van diens bewogen overtocht vanuit Senegal vormt een schitterend mini-verhaal binnen deze roman en episodes als deze zorgen ervoor dat La Superba een  roman is geworden die vlot leest.
Toch is het met zijn vele laagjes ook een complexe roman. Pfeijffer deconstrueert voortdurend zijn eigen roman en speelt een eigenzinnig spel met zijn personages. Zelfs zijn personages  leven in hun fantasie. Het is dan ook geen toeval dat Leonardo zijn ‘mooiste meisje’ ontmoet in de Bar van de Spiegels. Niets is wat het lijkt.  
Er zit dus wel voor elk wat wils in deze roman, en daardoor misschien ook wel altijd iets dat je als lezer zal tegenstaan. Zo ergerde ik mij na een tijdje wel aan enkele metaforen die iets te veel terugkeerden. Toch is La Superba niet eens zo barok als we dat van Pfeijffer gewoon zijn. Een leeservaring dus voor wie een roman niet perse eenduidig hoeft te zijn.
★★★★☆

maandag 6 mei 2013

Alsof het voorbij is – Julian Barnes


Vertaald door Ronald Vlek
Uitgegeven bij Atlas  
158 blz.

Alsof het voorbij is is een roman over een man die terugblikt op zijn leven en ondertussen nadenkt over bedrieglijke begrippen als tijd en geheugen. De tijd die ons vormt maar ook beknot terwijl we hem beleven en - achteraf bekeken dan – ons ook bedot. Dat ondervindt Tony Webster als hij na een vrij rustig leven van studeren, relaties, trouwen, kinderen krijgen en een scheiding plots weer geconfronteerd wordt met zijn jeugdverleden. Dan blijkt dat het geheugen niet noodzakelijk samenvalt met de feiten. Veel stof tot filosoferen dus. Toch is Alsof het voorbij is niet echt een moeilijke roman. De plot mag dan misschien niet te veel vaart hebben, maar hij houdt de lezer tot op het einde vast en zorgt op het einde zelfs nog voor een verrassing. Ik vind het zeker een van de betere werken van Barnes. Destijds heb ik zijn Een geschiedenis van de wereld in 10 1/2 hoofdstuk heel graag gelezen, maar ander werk leidde steevast tot teleurstelling.

★★★☆☆