Pagina's

vrijdag 30 december 2011

Eindejaarslijstje 2011

Van alle boeken die een tijdje op mijn nachtkastje vertoefd hebben, hebben er dit jaar 46 mijn blog gehaald. Dat is best veel, en van die 46 zijn er 17 terechtgekomen in de categorieën 4 en 5 sterren.
Ik zet ze nog even op een rijtje. De uitgebreidere bespreking vind je terug via het blogarchief.

✮✮✮✮✮ 

1. Gestameld liedboek – Erwin Mortier (november)

2. Het Mussolinikanaaal – Antonio Pennacchi (juli)



★★★★

3. Staal – Silvia Avallone (december)

4. De verzonken jongen – Jan Vantoortelboom (oktober)

5. De stemmen van de Pamano – Jaume Cabré (september)

6. De stad der blinden – José Saramago (september)

7. Norwegian wood – Haruki Murakami (juli)

8. De jongen in de gestreepte pyjama –John Boyne (juni)

9. De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween – Jonas Jonasson  

    (mei)

10. Sprakeloos – Tom Lanoye (mei)

11. Spaar de spotvogel – Harper Lee (april)

12. Bonita Avenue – Peter Buwalda (april)

13. Het sprookje van de laatste gedachte – Edward Hilsenrath (april)

14. Dat was het dan – Lionel Shriver (februari)

15. Vaslav – Arthur Japin (februari)

16. Het diner – Herman Koch (januari)

17. Mijn broer de enige zoon – Stéphane Audeguy (januari)




 

Neem ook eens een kijkje op 
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.110364052351272.16136.100001330325952&type=1&l=9219d401b3

Je hebt hier zelf geen Facebook-account voor nodig. 












woensdag 28 december 2011

De vroolijke tocht – Cyriel Buysse


Sinds ik wat aan het experimenteren ben met mijn e-reader, verloopt mijn leesparcours wat eigenzinniger. Zo kwam ik, geïnspireerd door het gelijknamige radioprogramma van Michiel Hendryckx, uit bij De vroolijke tocht van Cyriel Buysse.
In oktober 1911 maakte Buysse in het gezelschap van drie dames een autotocht door Frankrijk. Met veel enthousiasme beschrijft hij hoe ‘de automobiel’ hem tot in het kleinste dorpje brengt. Een nieuw soort toerisme is geboren en Buysse geniet met volle teugen, en dat voel je.
Misschien is de wijdlopigheid van zijn beschrijvingen wel wat wennen voor de lezer van vandaag.  Mij hinderde dat nauwelijks, het deed me denken  aan mijn eigen eerste reisindrukken van Frankrijk, toen alles nog met een overweldigende frisheid op mij afkwam, nog niet afgesleten door te veel déja-vu’s’. De fascinatie én monotonie van de landschappen van Bourgogne, de onweerstaanbare Pyreneeën in het zuiden, de kleuren van de Provence, de loodzware hitte van de garrigues en het maquis van de Corbières, ‘le vin, le pain et le Boursin’… Frankrijk was het eerste land dat we als toerist wat beter leerden kennen en Buysse raakte bij mij dus zeker een gevoelige snaar. Ik was ook aangenaam verrast dat een tekst van het begin van de vorige eeuw nog zo goed werkte.
Ik las De vroolijke tocht op mijn e-reader. Je kan de tekst gratis downloaden via allerlei sites. Wie toch zweert bij het gedrukte exemplaar hoeft niet te wanhopen. Het werk is onlangs opnieuw uitgegeven door Lannoo naar aanleiding van een radioprogramma van fotograaf-reporter Michiel Hendryckx voor Klara. Hendryckx doet precies honderd jaar later de tocht van Buysse nog eens over. In de nieuwe uitgave is de spelling geactualiseerd. Bovendien krijg je de cd’s van het radioprogramma erbij!
✮✮✮✩✩

dinsdag 20 december 2011

Vossenblond – Rascha Peper


Uitgegeven bij Querido 
 
255 blz.

Een liefdesroman met een klassiek thema:  man wordt verliefd op zijn escortgirl en wil haar zo snel mogelijk ‘uit het leven’ halen. Maar de jonge vrouw heeft zo haar eigen agenda. Het leven van Walter, die van beroep botten ontleedt bij archeologische vondsten, davert op zijn grondvesten. Wordt Vera zijn ‘femme fatale’? 

De roman leest vlot, zoals we dat van eerder werk van Peper (o.a. Oesters, Dooi en Wie scheep gaat) gewend zijn. De beroepsbezigheden van het hoofdpersonage leggen als vanzelf een link naar het thema van vergankelijkheid en dood. Liefde en dood,  je had niet anders verwacht.  Echt beklijvende beelden levert het niet op. Gedachten en reflecties die  er een beetje uitspringen, worden meteen ook uitgesponnen en daarmee dood verklaard. Ik mis hier toch wel de poëtische zegging van haar vroegere werk. De intermezzo’s vanuit het standpunt van de hond klinken dan juist wel heel verfrissend en dikwijls nog grappig ook.

Een niet onaardig tussendoortje, maar zeker geen aanrader.
✮✮✫✫✫   

zondag 11 december 2011

Staal – Silvia Avallone

Vertaald door Manon Smits
Uitgeverij: De Bezige Bij, Amsterdam 

352 blz.

Twee meisjes op het strand. Klinkt idyllisch. Alleen, het strand is in Piombino, een klein Italiaans dorpje met zicht op het droomeiland Elba. En daarmee stopt de idylle, want behalve de staalfabrieken is er niets te beleven en het strand ligt er vol aangespoeld afval, roestige buizen … De meisjes wonen in de via Stalingrado, aan de ene kant het strand, aan de andere kant de huurflats, met zijn urinestank binnen en druggebruikers buiten. Alles ademt er dezelfde troosteloosheid uit. Tegen die achtergrond spelen de pubers Anna en Francesca hun niet altijd even onschuldige spelletjes. 
Silvia Avallone tast voortdurend de grenzen van zwaarte en lichtheid af. Vanuit dat standpunt hou ik dan ook veel van het laatste hoofdstuk van de roman. Het kan de vieze smaak niet helemaal wegnemen, maar het vat perfect de paradox samen die Piombino is. Alles hangt af van de richting waarin je kijkt. Aan de ene kant het strand en de zee, aan de andere kant een werkelijkheid van staal en beton. Daartussen moeten twee kwetsbare meisjes zich een leven dromen. 
Alweer een roman die zich afspeelt aan de rand van de Italiaanse maatschappij. Vergeet de clichés over ‘la dolce vita’ en geniet van deze prachtige debuutroman van Silvia Avallone over vriendschap, eerste liefde en volwassen worden!
✭✮✮✮✩