Pagina's

donderdag 8 september 2011

De stad der blinden, van José Saramago


Heb je vandaag een off-dagje? Behoefte aan wat optimistisch nieuws over de mensheid? Begin dan niet aan deze roman. Je kan veel zeggen over deze klassieker van de Portugese Nobelprijswinnaar Saramago, maar een feelgood-roman is het niet. 
Wel is het een roman met een hallucinant beeldend vermogen, die een vrij onwaarschijnlijke plot tot leven brengt. Alles begint  wanneer op een dag een man voor een verkeerslicht getroffen wordt door een acute vorm van blindheid. De chaos die daaruit volgt is nog maar het begin. Niet lang daarna wordt iedereen die met deze man in contact is gekomen, aangestoken door deze blindheid en het duurt niet lang of je komt terecht in een stad van blinden. De autoriteiten nemen drastische maatregelen, maar de situatie loopt uit de hand. Met de toename aan blinden gaat ook de menselijkheid evenredig achteruit. Dat levert onterende scènes, maar ze worden wel prachtig verwoord, in beeld gebracht door de auteur.
Het verhaal krijgt gaandeweg steeds meer de allure van een parabel en hoewel ik normaal niet val voor het genre – wegens doorgaans te uitleggerig en moraliserend - kun je niet anders dan onder de indruk zijn van deze roman. De stad der blinden wordt de meest toegankelijke van Saramago genoemd, maar het blijft toch nog steeds een hele leesinspanning. Dat heeft alles te maken met de speciale stijl. Saramago slaagt erin om in één zin soms drie verschillende standpunten te verwerken. Je leest tegelijkertijd wat een personage zegt, kijkt daarbij in de gedachten van een ander en hoort ook nog eens de auteur denken. Knap, verwarrend in het begin, maar intrigerend.
Een roman om met mondjesmaat van te genieten, hoewel dat woord gezien de plot vreemd gekozen lijkt.

✭✭✭✭✩

Geen opmerkingen:

Een reactie posten